Knabo Leontodo kaj tri е²losiletoj

Aleksandro е°arov
Knabo Leontodo kaj tri е²losiletoj
(elrusigis Vagabondo)
En la mondo vivis knabo, kaj li havis avinjon Б─■ bonan maljunan testudon. Ili loд²is rande de arbaro. Kaj oni nomis la knabon Knabo Leontodo, д┴ar li havis globan, tre lanugan kapon.
Foje Knabo Leontodo vekiд²is meze de nokto; al li ekе²ajnis, ke iu vokas lin per bela sonora voд┴o:
Б─■ Sekvu min! Pli rapide!
La knabo volis kuri el la domo Б─■ kvankam estis tute mallume kaj timinde, Б─■ sed Avinjo Testudo haltigis lin.
Б─■ Estu pacienca! Tio estas la Suda vento, fluganta en la Sudan landon. Vi estas malgranda, por vi fruas tiel malproksima vojo. Dormu trankvile.
La knabo obeis kaj denove ekdormis.
Pasis iom da tempo. Kaj al la knabo meze de nigra nokto denove ekе²ajnis, ke iu vokas lin:
Б─■ Flugu kun ni! Pli rapide!
La knabo elkuris el la domo. Malproksime en alto flugis birdoj, birdaro post birdaro. Knabo Leontodo eksvingis la brakojn. Sed li ne leviд²is aeren. Ne д┴iuj knaboj scipovas flugi.
Li staris rande de lБ─≥ arbaro kaj rigardis la birdojn. Avinjo Testudo trovis lin, forkondukis hejmen kaj kuе²igis en la varman liton:
Б─■ Dormu trankvile. Vi ankoraе╜ estas malgranda. Ankaе╜ via tempo venos, vi vidos la landojn, al kiuj flugis la vento, kaj landojn, al kiuj rapidis la birdoj. Kaj aliajn landojn, kiujn atingas nek la vento, nek la birdoj.
Б─■ Do kiam venos tiu mia tempo? Б─■ senpacience demandis Knabo Leontodo.
Б─■ Baldaе╜! Б─■ respondis Avinjo Testudo. Б─■ Vin vokos gnomoj. Ankoraе╜ iomete plikresku, ili vin vokos.
Kaj foje nokte tio okazis.
Avinjo Testudo vekis la knabon.
Б─■ д┬u vi aе╜das? Б─■ demandis е²i.
Al la knabo е²ajnis, ke д┴io silentas. Kaj poste li streд┴is la aе╜don, kaj lin atingis arд²enta sonoro.
Б─■ Vestiд²u pli varme, ne forgesu surmeti la skarpon, Б─■ rapidigis la avinjo.
Ili lasis la domon kaj iris sur kampo: la avinjo antaе╜e kaj la knabo post е²i.
Pli kaj pli proksime aе╜deblis la arд²enta sonoro. Post la malhela kampo aperis senarbejo. Inter kampanuloj, balanciд²antaj sur la longaj, kvazaе╜ cikoniaj, kruroj, inter lilioj, tulipoj kaj kamomiloj brilis flavaj, bluaj kaj rozkoloraj fajroj.
Б─■ Avinjo! Avinjo! Rigardu! Steloj en la floroj! Б─■ ekkriis Knabo Leontodo.
Б─■ Ili ne estas steloj, Б─■ respondis Avinjo Testudo.
Aе╜deblis, kiel susuras е²iaj piedegoj kontraе╜ la herbo, kiel lace е²i spiras, kaj videblis, kiel la koloraj fajroj speguliд²as sur е²ia karapaco, surhavanta profundajn fendojn-faltojn.
Б─■ Ili estas ne steloj, sed lampiroj. Ili lumas al la gnomoj, por ke tiuj povu forд²i е²losilojn.
La lampiroj brilis д┴iam pli hele. La arд²enta sonoro sonis de la senarbejo.
Marteloj frapadis sur ambosojn: la unua alte Б─■ dinj-dili-dinj-dinj, la dua iom pli laе╜te kaj malofte Б─■ bim-bom-bom kaj la tria tute malofte kaj pli laе╜te ol д┴iuj Б─■ bam-bamm-bammm.
Akompanataj de la martela sonoro, la gnomoj kantis la kanton:
Ekfrapis unua fratБ─≥.
BatБ─≥!
Birdojn vekanta tempБ─≥ Б─■
PrintempБ─≥!
Kaj florarБ─≥, kaj herbarБ─≥ Б─■
LБ─≥ tuta iam dorma terБ─≥
En liberБ─≥!
Kaj skaraba popolБ─≥,
Kaj formika popolБ─≥,
Papilia popolБ─≥,
Kaj la katБ─≥ д┴asanta,
Kaj la musБ─≥ fuд²anta,
Eд┴ la talpБ─≥ fosanta Б─■
д┬iuj viglas dum д┴i tempБ─≥!
Do printempБ─≥! Ja alvenis printempБ─≥!
Avinjo Testudo tiutempe д²isrampis larд²an rojon.
Б─■ Rigardu, Б─■ diris е²i al la knabo, kiam е²ia spiro iomete reguliд²is.
La knabo ekvidis: trans la rojo, inter bluaj kampanuloj, staris tri ambosoj. La malgranda Б─■ verda, la pli granda Б─■ ruд²a kaj la tria, plej granda, Б─■ el diamanto.
Super la verda amboso sin klinis eta gnomo en verda antaе╜tuko. Sur la kapo li havis verdan trikitan д┴apeton kun longa kvasto, pendanta preskaе╜ д²istere. En la manoj li tenis verdan, preskaе╜ porludan martelon kaj rapide batadis per д²i sur la verda amboson, kie kuе²is verda е²losileto.
Б─■ Dinj-dinj-dilinj-dinjБ─╕ Б─■ ofte batadis li per la martelo kaj kantis per la alta voд┴o:
Ekfrapis unua fratБ─≥.
BatБ─≥! BatБ─≥!! BatБ─≥!!!
Birdojn vekanta tempБ─≥ Б─■
PrintempБ─≥!
Kaj florarБ─≥! Kaj herbarБ─≥!
Apud la amboso kreskis verda abio. Sur д┴iu branд┴o stelumis la lampiroj, kvazaе╜ lampetoj sur la novjara abio; ili konstante saltadis de branд┴o al branд┴o Б─■ sed lampetoj ja ne flugas Б─■ kaj kunkantis la verdan gnomon:
LБ─≥ tuta iam dorma terБ─≥
En liberБ─≥!
Jen de rojo lirladБ─≥,
De skaraboj zumadБ─≥,
De birdaroj kantadБ─≥,
De formikoj rampadБ─≥,
Papilia flugadБ─≥.
Kaj д┴e la ruд²a amboso staris gnomo pli granda, en ruд²a antaе╜tuko Б─■ la frato de la verda gnomo Б─■ kaj frapadis per ruд²a martelo sur la ruд²an amboson, kie kuе²is ruд²a, fulmanta kiel rubeno е²losilo. Sur la kapo li havis ruд²an trikitan д┴apeton kun kvasteto д²is la tero. Kaj sur la vizaд²o kreskis rufa barbo. Bim-bom-bomБ─╕ Б─■ forte frapadis li per la ruд²a martelo sur la ruд²an е²losilon kaj kantis:
Eд┴ maljuna talpo-blindulБ─≥
Kredas al sia okulБ─≥.
Unufoje dum tuta tempБ─≥
Al д²i videblas printempБ─≥.
Kaj ne veras la penso kata,
Ke de muso д²i estos sata.
Muso pli bone ruzas
Kaj la ruzon por fuд²o uzas.
Ne eternas vivБ─≥,
Ne eternas satБ─≥.
Vi ne tiom do ruzas,
Ho, ruza katБ─≥.
Acero kun ruд²aj kaj verdaj folioj kaj kverko kun ruд²aj kaj verdaj folioj kreskis super la amboso. La ruд²aj lampiroj pendis sur la arboj kiel festaj lampetoj. Ili flugadis de loko al loko. Sed lampetoj ja ne scipovas flugi. La lampiroj kunkantis la gnomon per la altaj voд┴oj:
Nudigita de nokta fortБ─≥
Antaе╜ vi momentumos la sortБ─≥.
VojБ─≥ mirakla atendas vin,
д┬iu iru д²in д²is la finБ─≥.
д┬e la tria, diamanta amboso staris maljuna gnomo Б─■ la plej maljuna frato Б─■ en blanka antaе╜tuko, en blanka trikita д┴apeto, kun longa blanka kvasteto preskaе╜ д²is la tero kaj kun longa griza barbo.
Li frapadis per martelo malofte kaj forte sur diamantan е²losilon:
Bam! Bamm! Bammm!..
Apud lia amboso ne kreskis arboj. En la herbo, en floroj ne estis lampiroj. Sed super la kapo de la gnomo, en la д┴ielo scintilis la steloj.
Frapante per la martelo, la gnomo ne kantis, sed obtuze diris:
Tiunokte aperos stelБ─≥
Sur kupolo de la д┴ielБ─≥.
д°ia lumo konduku vin
д°is la finБ─≥, д²is la finБ─≥, д²is la finБ─≥.
Б─■ Kaptu! Б─■ kriis la plej juna verda gnometo per la alta voд┴o kaj д╣etis trans la rojon la verdan е²losilon.
Kaj kiam la knabo kaptis la е²losilon, li kriis plie:
Б─■ Sed ne malfermu diafanan kofron kun verdaj gemoj.
Б─■ Kaptu! Б─■ kriis la meza frato Б─■ la ruд²a gnomo kun ruд²a barbo, д╣etante al la knabo la ruд²an е²losilon. Б─■ Tanen ne provu malfermi diafanan kofron kun ruд²aj gemoj.
Б─■ Kaptu! Б─■ per la malalta, basa voд┴o softe eldiris la plej maljuna frato Б─■ griza gnomo, д╣etante trans la rojon la diamantan е²losilon. Б─■ Sed gardu vin, ne malfermu diafanan kofron kun diamantoj kaj briliantoj.
La maljuna gnomo diris tion Б─■ kaj la senarbejo malaperis elvide.
Ankaе╜ la nokto pasis, kaj la lampiroj ne plu videblis. Kaj la gnomoj ne videblis, nur la kampo, kovrita de bluaj kampanuloj. La pado meze la kampo. La stelo super la pado.
Б─■ Avinjo! Б─■ vokis la knabo.
Sed ankaе╜ la avinjo malaperis.
La knabo ekploris. Poste li forviе²is la larmojn Б─■ li ja estis knabo.
La stelo lumis per brila verda lumo, kvankam estis tago kaj lumis la suno.
La knabo ekiris laе╜ la pado Б─■ tien, kie lumis la stelo. Li iris kaj irisБ─╕ La suno komencis bruli neelteneble. Б─°VarmegeБ─², Б─■ pensis la knabo.
Apenaе╜ li sukcesis pensi tion, Б─■ kaj antaе╜ li aperis verda arbaro kun centjaraj kverkoj, centjaraj abioj kaj centjaraj betuloj. Sed la arboj estis tiel maljunaj kaj tiel dense interplektiд²is iliaj branд┴oj, ke eniri la arbaron oni ne povis.
Kaj la stelo Б─■ tiu verda Б─■ lumis kiel antaе╜e, kvankam jam venis la tagmezo; д²i brilis д²uste super la pinto de kverko.
La knabo rigardis plu kaj ekvidis: la kverko havas kavon. La kavo estas fermita per la pordeto, kovrita de verda likeno. Sur la pordeto Б─■ malgranda verda seruro. Knabo Leontodo elpoе²igis la verdan е²losilon, turnis д²in en la seruro Б─■ la pordeto malfermiд²is.
El la kavo saltis sciuro kun longa lanuga vosto.
Б─■ Ni iru ludi! Б─■ vokis е²i.
La arboj en la arbaro disiд²is. Ja ne tiel malofte okazas, ke arboj en arbaro disiд²as.
La sciureto ekkuris sur musko-kovrita pado Б─■ de arbo al arbo. La knabo д┴iam sekvis д²in Б─■ de arbo al arbo.
Б─■ Mi volas trinki! Б─■ diris la knabo, satludinte.
La sciuro frapis musko-tuberon per la longa vosto. е°i frapetis tre malforte Б─■ tiel, ke la tubero ne eksentu doloron.
Apud la tubero aperis diafana rivereto.
Б─■ Mi volas manд²i! Б─■ diris la knabo, kiam sattrinkis. Apenaе╜ li tion diris Б─■ el sub kverko ekaе╜diд²is laе╜ta voд┴o:
Б─■ Bonvolu! Bonvolu!
Branд┴etaд╣o sub la kverko moviд²is, el ursokavo elgrimpis grandega griza urso.
La knabo ektimis, sed la urso ridetis plenbuе²e, kaj en la manegoj li tenis д┴elaron kun mielo.
Kaj la timo tuj pasis.
Б─■ Mi estas laca kaj volas dormi, Б─■ diris Knabo Leontodo, kiam satmanд²is.
Fringo saltis el la nesto kaj pepis:
Б─■ Kuе²iд²u sur la bordo de la rivereto, en ombro, sur herbo, kaj mi kantos al vi lulkanton.
La knabo kuе²iд²is plej oportune. La fringo ekkantis.
Li kantis tre bele. Sed la knabo antaе╜ ol fermi la okulojn kaj ekdormi, ekvidis Б─■ proksime, trans la rivereto, sur herbo staras diafana kofro kun verda seruro, plenigita je verdaj gemoj.
Li saltleviд²is kaj forgesinte pri д┴io ekkuris al la kofro.
La е²losilo rompiд²is en la seruro. La knabo ne afliktiд²is, li eд┴ ne rimarkis tion. Li deд╣etis la kovrilon de la diafana kofro kaj, manplenon post manpleno komencis plenigi la poе²ojn per lumantaj, tre brilaj, verdaj kiel smeraldoj е²tonoj.
Sed kiam li returnis sin por fanfaroni antaе╜ Sciuro, antaе╜ Fringo, kiu tiel bele kantas, antaе╜ Rivereto kaj antaе╜ Urso, plej unue, kompreneble, antaе╜ Mikaelo Tretanto, Б─■ kiam li returniд²is, la arbaro kunigis la centjarajn kverkojn, pinojn, abiojn kaj interplektigis la branд┴ojn.
En la kverko plu estis la kavo.
Sur la kavo estis la pordeto kun la verda seruro. Sed ne ekzistis rezerva е²losilo por malfermi la pordeton; la е²losilo ja rompiд²is.
La kampo, blua pro kampanuloj, vastiд²is antaе╜ li. Kaj sur la kampo kuris la pado. Kaj super la pado ruд²kolore lumis la stelo.
La knabo suspiris, eд┴ ploretis Б─■ ne tiel д²oje estas resti sola.
Komence malaperis la avinjo, kaj jen samtempe malaperis Rivereto, Sciuro, Fringo, Urso. Li ploretis, viе²is la okulojn kaj ekiris sur la pado.
Kaj en la arbaro Rivereto diris:
Б─■ Stranga knabo, li eд┴ ne rimarkis, kiel bongustas mia akvo!
Б─■ Kaj ne dankis pro la mielo, sed tiu ja estis tre bongusta, Б─■ graе╜lis Mikaelo Tretanto kaj lekis la lipojn.
Б─■ Li ludis kaj forgesis pri mi, Б─■ softe diris Sciuro.
Б─■ Li ne finaе╜skultis mian kanton, sed mi ja tiel penis, Б─■ diris Fringo. Б─■ Stranga knabo.
Б─■ Tute ne stranga, sed simple tute ordinara, ne mirakla, Б─■ kvakis Saд²a Anaso, kiu multfoje д┴irkaе╜flugis la mondon, vidis д┴iujn landojn kaj pro tio fariд²is tia saд²a; li estis naд²anta en Rivereto, purigis la plumetojn kaj komence ne partoprenis la interparolon.
Б─■ Ankaе╜ miaj birdidetoj estis tute ordinaraj, neobeemaj, д┴iam faladis el la nestoБ─╕ Kaj mi ilin tiel amis, Б─■ suspiris Fringo.
Б─■ Kaj miaj sciuridojБ─╕
Б─■ Ne, ne! д┬iu devas havi iomete da miraklo! Б─■ pasie interrompis Saд²a Anaso, kiu д²enerale emociis nur kiam vidis akcipitron super la anasidoj. Б─■ Pasintjare nia birdaro flugis super la domo, kie loд²is la knabo kun sia Avinjo Testudo, tre bonkora kaj digna persono. La knabo elkuris en kampeton, svingadis, svingadis la brakojn, sed ne povis leviд²i aeren post ni.
Б─■ R-r-r!.. Б─■ graе╜lis Mikaelo Tretanto kaj komencis turnadi siajn grandegajn manegojn, kiel ventmuelilo la flugilojn. Li turnadis la manegojn tiel, ke vento leviд²is en la arbaro, la junaj arboj fleksiд²is, la д╣us sprosintaj folioj е²iriд²adis de branд┴oj.
Li turnadis la grandegajn manegojn kaj saltetadis kaj de tempo al tempo, sufokiд²ante, demandis Anason:
Б─■ R-r-r, kaj mi? Mi ja leviд²as? Nur iomete!
Б─■ Ne, vi ne leviд²as, Б─■ respondadis la Anaso. Li ne scipovis mensogi.
Kaj kiam Urso trankviliд²is, Anaso diris:
Б─■ Do vi havas, Mikaelo Mikaelido, ion miraklan. Vi ja donis al la knabo la mielon, sed vi mem pli ol д┴ion en la mondo е²atas mielon.
Б─■ R-r-r!Б─╕ Б─■ lekante la lipojn, graе╜lis la Urso.
Б─■ Kaj vi, Rivereto, donis al la knabo tian bongustan akvon, Б─■ daе╜rigis la Anaso. Б─■ Kaj vi, Fringo, verkis por li la kanton. Kaj vi, Sciuro, lasis д┴iujn viajn aferojn por ludi kun li. Mi ja scias, vi havas terure multe da personaj aferoj.
Б─■ Jes, jes, mi havas terure multajn aferojn! Б─■ eksklamaciis Sciureto, kaj kaptinte sin je la kapo, rapidiд²is al sia loд²ejo.
Б─■ д┬iuj havas almenaе╜ iomete da miraklo, Б─■ kvakis Anaso por adiaе╜i Sciureton.
Б─°Do mi flugu al Avinjo Testudo kaj diru al е²i, ke е²ia nepeto vivas kaj sanas, Б─■ ekpensis la Anaso kaj leviд²is super la arbaro. Б─■ Avinjo Testudo, verе²ajne, jam д┴iujn larmojn forploris pri sia Knabo LeontodoБ─².
Б─╕La stelo lumis en la tagmeza д┴ielo. Sed nun д²i estis ne tiel brila.
La knabo iris sur la pado tien, kie lumis la stelo. Sed li estis ne tre д²oja. д┬u estas bone al solulo? Precipe kiam oniaj poе²oj plenas je miraklaj brilaj verdaj е²tonetoj, sed antaе╜ neniu oni povas fanfaroni.
Li iradis malд²ojete Б─■ kaj subite ekvidis д²uste antaе╜ si knabinon.
е°i havis longan oran harplektaд╣on, bluajn okulojn, kaj sur alta blanka kolo Б─■ ruд²an д┴eneton kun eta ruд²a seruro.
Sed la knabo ne volis speciale rigardi е²in Б─■ jen kia gravaд╣o: la bluokula kaj kun harplektaд╣o! Li elpoе²igis du manplenojn da smeraldoj, etendis ilin sur la malfermitaj polmoj kaj depaе²is, por ke la knabino, gardu Dio, ne kaptaд┴u la е²tonojn.
Б─°д┬iuj knabinoj е²atas д┴ion brilan, kiel monedojБ─², Б─■ ekpensis li, kaj voд┴e diris:
Б─■ д┬u vi envias? Mi ankoraе╜ multe havas!
Б─■ Fi, kia aд┴aд╣o Б─■ ranoj!
Б─■ Vi mem estas rano! Б─■ kriis la knabo.
Kaj li vidas Б─■ sur la polmoj amasiд²as malgrandaj verdaj ranetoj. Kaj ili saltas de la polmoj teren. Kaj el la poе²oj ili saltas teren.
Б─■ Vi estas granda, sed stulta! Б─■ diris la junulino. Б─■ Vi estas jam ne knabo, sed junulo, tempas saд²iд²i.
Б─■ Stulta?! Do bone!Б─╕ Б─■ kolere kriis Knabo Leontodo.
Li bone vidis la ruд²an serureton. д°uste tiun etan ruд²an serureton, per kiu estis е²losita la д┴eneto sur la kolo de lБ─≥ junulino.
Li alkuris kaj per unu turno de la е²losilo malfermis la serureton.
La д┴eneto falis herben, sed la junulino ne rimarkis tion.
Б─■ Ne, vi tute ne estas stulta, Б─■ malrapide diris la junulino; е²i ekridetis kaj fariд²is mirakle bela.
La knabo ekvidis, kiel е²i belas, kaj haltigis la spiradon pro feliд┴o.
Kaj Anaso, д²uste tiu sama Anaso, traflugante super la junulo kaj junulino, ekpensis:
Б─°е°ajnas, el tiu sentaе╜gulo io ja rezultos. Do mi flugu al Avinjo Testudo kaj rakontu, kian feliд┴on donacis la sorto al е²ia Knabo Leontodo. Tricent-kvarcent kilometroj ne estas tro granda distanco. Kaj la avinjo, tre bona persono, je cent jaroj juniд²os pro la д²ojoБ─².
Kaj la Anaso ekflugis.
La knabino staris same ridetante kaj, ne forkondukante de la junulo la okulojn, parolis:
Б─■ Ne, vi estas saд²a. Kaj bonkora. Kaj forta. Tio ne estas facila afero Б─■ transporti la tutan ranan popolon el unu marд┴o al alia! Tiu marд┴o verе²ajne sekiд²is, do vi kompatis la ranojn. Vi estas mirakla! д┬u vi volas, ke mi kun vi amiku la tutan vivon? Hejme oni nomis vin Knabo Leontodo. Vidu, mi scias pri vi д┴ion. Bonan tagon, Knabo Leontodo!
Kaj е²i etendis al li la manojn.
Li volis preni е²in je la manoj, sed, por malfeliд┴oБ─╕
Jes, por malfeliд┴o, en la sama sekundo li rimarkis en herbo diafanan kofron, д²isrande plena je brilantaj ruд²aj е²tonoj Б─■ rubenoj.
Kaj li д╣etis sin al tiu kofro.
Б─■ Atendu! Б─■ diris li al la junulino.
Eble li volis donaci al е²i la neordinarajn gemojn?
Sed eble li simple forgesis pri la junulino. Samkiel antaе╜e forgesis pri Avinjo Testudo, Sciuro, Rivereto, Fringo, Urso.
Se ne, do kial li almenaе╜ unu fojon ne turnis sin kurante al la kofro? Kaj se li sin turnus, eble д┴io okazus alie.
Aд╔, se li sin turnus!..
Li д²iskuris la kofron. Malfermis la seruron, kaj certeБ─╕ certe la е²losilo rompiд²is. Sed li eд┴ gemojn ne elprenis, д┴ar malferminte la kovrilon de la kofro li ekvidis, ke tie ja estas ne е²tonoj, sed ruд²aj skaraboj.
La skaraboj rampadis el la kofro kaj kaе²iд²is en herbo. Baldaе╜ ili malaperis.
Nur nun Knabo Leontodo turnis sin.
Sed la junulino ne estis. En la kampo estis malplene. Varmege brulis la suno; en д²ia lumo ankoraе╜ videblis la stelo Б─■ nun д²i lumis per malbrila blanka lumo.
Kion eksentis Knabo Leontodo?
Li eksentis, ke fariд²is pli maljuna Б─■ dek aе╜ eble cent jarojn.
Dume Anaso д²isflugis la domon de Avinjo Testudo, д┴iam sidanta sur la perono kaj fiksrigardanta malproksimen, kaj li kvakis:
Б─■ Uf, mi lacas! е°ajnas, la aferoj de via nepo iras bone; baldaе╜ vi vartos la pranepojn.
Б─■ д┬u vere?! Б─■ ekд²ojis Avinjo Testudo. Б─■ Ho, mi д┴iam sciis, ke li renkontos princinon. Kaj la princino ekamos lin. Kiu ankoraе╜ estas tiel digna de amo?
Б─°Mi ne scias pri la princino, inter anasoj princinoj renkonteblas ial tre malofte, sed mi д┴irkaе╜flugus tiun д┴i ulon je distanco de cent, ne Б─■ de mil kilometroj, Б─■ ekpensis la Anaso, д²entile adiaе╜ante al Avinjo Testudo. Б─■ Cetere tio ne estas mia afero: ili estas junaj, sed mi mian vivon jam travivisБ─².
Knabo Leontodo iris sur polva vojo sub la varmega suno, kiu neniel subiris, palpante en la poе²o la sole restantan diamantan е²losilon.
Li estis malд²oja, sola kaj sopira; eble li tute ne estas tiel malbonaБ─╕
д┬irkaе╜e kreskis nur malmola seka herbo. Kaj en la д┴ielo lumis la blanka stelo.
Levinte la kapon, Knabo Leontodo ekvidis sub la stelo longan Б─■ sen fino kaj rando Б─■ altan blankan muron, tute plektokovritan de pikdrato. En la mezo de la muro blindige brilis diamanta pordego, е²losita per diamanta seruro. Elinterne sur la muron grimpadis maljunuloj, virinoj kaj infanoj; ili petegis:
Б─■ Malе²losu la pordegon, fremdlandano. Vi ja havas la diamantan е²losilon. Ni jam multajn jarojn pereas sen akvo kaj pano. Malе²losu.
Apud la pordego staris diafana kofro, д²issupre plenigita je mirakle belegaj diamantoj kaj briliantoj.
Б─■ Malе²losu! Б─■ ripetadis la solan vorton la virinoj, maljunuloj kaj infanoj, grimpante sur la muron. Ili faladis de la muro kaj denove grimpadis. Ili estis vunditaj, el la vundoj fluis sango Б─■ la pikdrato ja tute plektokovris la muron. Б─■ Malе²losu!
Knabo Leontodo ekpaе²is al la pordego. Jes, li ja certe ekpaе²is al la pordego.
Sed tiutempe al la kofro sin д╣etis gardistoj kun halebardoj. Kaj la knabo ekpensis: Б─°Ili fortiros la kofron, kaj poste provu trovi д²in Б─╕ Do neБ─╕Б─²
Jen pro kio li ne malе²losis la diamantan pordegon en la senfina blanka muro.
Б─■ Toleru iom! Б─■ kriadis li, haste malе²losante la kofron. Б─■ Bonvolu iom toleri.
Li tiel hastis, ke certe rompis la е²losilon Б─■ tiun diamantan.
Kaj kiam li levis la kovrilon de la kofro Б─■ lace kaj preskaе╜ nevolonte, Б─■ li ekvidis, ke tie estas ne briliantoj, sed tre belaj kaj brilaj, jes, tre belaj gutoj de roso.
Aе╜ larmoj? Kiu sciasБ─╕
Tiuj gutoj de roso aе╜ larmoj tuj forsekiд²is Б─■ la suno ja varmigis tre varmege, eд┴ bruligis.
Kaj la kofro malpleniд²is.
Kaj kiam la knabo д┴irkaе╜rigardis, li ekvidis, ke д┴irkaе╜e estas nenio Б─■ nek la gardistoj kun halebardoj, nek diamanta pordego, е²losita per diamanta seruro, nek senfina blanka muro, plektokovrita de pikdrato. Nur bruligita flava herbo.
Kaj la stelo en la д┴ielo estingiд²is.
Kaj super la seka herbo malforte aе╜diд²is la krio: Б─°Malе²losu! Malе²losu!Б─²
Aе╜ tio estis д┴irpado de lokustoj?
Povas esti ankaе╜ tielБ─╕
La knabo iom staris kaj iris reen sur la pado, kiun li mem tratretis. Kien ankoraе╜ li devis iri? Li iris malrapide, pene deterigante la piedojn.
Li iris longe, tre longe.
Li д┴irkaе╜iris la arbaron kaj nokte Б─■ fine venis nokto Б─■ ekvidis en malproksimo la senarbejon, super kiu lumis kiel steloj la diverskoloraj lampiroj.
Li ekд²ojis, rekoninte la senarbejon, kaj rapidigis la iron. Li alvenis la larд²an rojon kaj ekvidis la tri gnomojn: la verdan gnomon Б─■ la plej malgrandan fraton, la mezan fraton Б─■ la rufbarban gnomon kaj la plej maljunan fraton Б─■ la gnomon kun longa д²istera barbo.
Б─■ Karaj gnomoj! Б─■ diris Knabo Leontodo per krevinta malforta voд┴o. Б─■ Donu al mi ankoraе╜foje la е²losilojn. Nun mi estos pli saд²a kaj ne rompos ilin.
Dinj-dili-dinj-dinj, bim-bom-bom, bam-bamm-bammmБ─╕ frapadis la gnomoj sur la ambosojn, forд²ante е²losilojn.
Б─■ Ni donas е²losilojn nur al knaboj, Б─■ diris la malgranda gnomo, ne forkondukante la okulojn de la amboso.
Б─■ Mi estas д²uste knabo. д┬u vi ne rekonas min?
Б─■ Rigardu vin! Б─■ kvakis Saд²a Anaso, kiu naд²is en la rojo.
Knabo Leontodo klinis la kapon kaj ekvidis en la akvo inter spegulaд╣oj de la diverskoloraj lampiroj sian vizaд²on.
Li ekvidis maljunulon kun kavaj okuloj, sulkokovritan, kun griza barbo.
Li turnis sin dorse al la rojo kaj ekiris sur la nokta kampo kien rigardis la okuloj.
Nenio fareblas. Tiel ja okazis, kaj oni ne senkaе╜ze diras Б─■ el fabelo ne eblas elе²iri eд┴ vorton.
Kaj Anaso Б─■ kvankam li д╣us revenis el Afriko, tre laciд²is kaj ripozadis post la transflugo Б─■ pene startis aeren kaj ekflugis al Avinjo Testudo.
Б─°д┬u vi volas, aе╜ ne, sed vi devasБ─², Б─■ ekpensis li.
Alfluginte, Anaso kvakis al Avinjo Testudo:
Б─■ Li revenas. Eliru renkonten Б─■ mem li ne trovos vojon.
е°i estis jam tre maljuna, Avinjo Testudo.
La karapaco fariд²is tute griza, tute kovriд²is per fendoj-faltoj kaj respegulis nek la sunon, nek stelojn, nek lampirojn.
Pro maljuneco е²i preskaе╜ blindiд²is.
Б─■ д┬u li revenas kun la princino kaj malgrandaj princoj? Б─■ demandis Avinjo Testudo.
Б─■ Ho, ne, Б─■ kvakis Anaso, kiu tre dezirus д┴i-foje diri malveron, sed kion li devis faru, se li ne scipovis mensogi. Б─■ Neniu estas kun li.
Б─■ Tutegale mi estas feliд┴a, ke li revenas.
Б─°Do io en li ekzistas aе╜ ekzistis; se oni tiel amas anasidon aе╜ knabon, do en li nepre devas esti almenaе╜ iom da la mirindaд╣oБ─², Б─■ leviд²ante supren kaj lace svingante la maljunajn flugilojn en la nigra aero, ekpensis Saд²a Anaso.
Avinjo Testudo ekiris el sia domo, kiu tute oblikviд²is kaj д²isfenestre enkreskis la grundon, kaj ektrenis sin sur la kampo tien, kie brulis la gnomaj fajroj kaj de kie sonis ilia kanto.
е°i estis senforta kaj maljuna kaj, farinte paе²on, ne sciis, д┴u povos fari la alian.
Kaj е²i preskaе╜ nenion vidis.
Sed tamen meze de la grandega nigra kampo е²i trovis sian nepon.
е°i rekonis lin laе╜ la bruo de la paе²oj, kvankam li nun trenis la piedojn; laе╜ la spiro, kvankam li spiris pene kaj raе╜ke. Kiu scias, kiel е²i rekonis lin! Kaj tio ja ne tiel gravas.
е°i rekonis lin kaj, kiel antaе╜e, vokis per lia infana alnomo:
Б─■ Knabo Leontodo! Ni iru pli rapide hejmen, jam malfruas. Vi iom tropromenis hodiaе╜.
Hejme е²i trinkigis al li varmegan lakton. Kaj kuе²igis en la liton; la saman, el kiu li ellitiд²is tiunokte, kiam lin vokis la gnomoj.
Al li estis malvaste en la infana lito, sed la avinjo varme kovris lin; li volviд²is ronde, varmiд²is kaj baldaе╜ ekdormis. En la sonд²o li ridetadis. Li sonд²is, ke li, la antaе╜a Knabo Leontodo, ludas en la herbejo antaе╜ la domo de lБ─≥ avinjo.
Kaj kiam li ekdormis, Avinjo Testudo singarde karesis lian vizaд²on per la sulkokovritaj manoj. Kaj sentis la faltojn sur la frunto, sur la vangoj, д┴e la okuloj Б─■ multe da faltoj Б─■ kaj laе╜ tiuj kvazaе╜ laе╜ linioj de libro е²i legis lian tutan vivon: kiel la arbaro komence malfermiд²is, kaj poste fermiд²is por li; kiel la princino ekamis lin, preskaе╜ tutkore ekamis, kaj poste malaperis; kiel restis е²losita la diamanta pordego de la urbo kun la senfina blanka muro, plektokovrita de la pikdrato, malantaе╜ kiu mortadis homoj.
La knabo dormis.
Б─°Mi kulpas pri д┴ioБ─², Б─■ amare pensis la avinjo. Б─■ Mi rakontis al mia kara knabo tro malmulte da fabeloj, kal li ne rekonis la mirindaд╣ojn, kiam ili renkontiд²is survoje, kaj д╣etis sin al tiuj stultaj kofrojБ─².
Endorme Knabo Leontodo spiris softe kaj kviete.
Б─°Mi kulpas pri д┴ioБ─², Б─■ amare pensis la avinjo. Б─■ Mi rakontis al li tro malmulte da veraj historioj pri la vera vivoБ─².
Knabo Leontodo dormis.
Mi rakontis tiun д┴i fabelon al mia knabo. Li estis tiam blonda, kun oraj bukloj Б─■ simila al knabino. Bela, sed kaprica. Ni interkonsentis: mi rakontas fabelon, kaj li tuj ekdormas.
Б─■ Tio ja tute ne estas fabelo, Б─■ diris li, malferminte la grandajn verdajn, kiel tiuj de la patrino, okulojn, kiam traaе╜skultis д┴ion д²isfine. Б─■ Do mi ne dormiд²is, ne dormiд²os, kaj neniam dormos.
Liaj okuloj tamen malrapide gluiд²is kune, do mi ne tre timiд²is.
Б─■ Kial do ne fabelo? Б─■ demandis mi.
Б─■ En la fabelo д┴iam д┴io finiд²as bone, Б─■ respondis li.
Б─■ Ankaе╜ д┴i tie д┴io finiд²is boneБ─╕ Preskaе╜ д┴io, Б─■ diris mi. Б─■ Avinjo Testudo ja vivas, kaj tio estas la plej д┴efa. Kaj Knabo Leontodo plu estas por е²i amata nepo. е°i vidas malbone, д┴ar е²i estas tute maljuna. Sed memoras е²i bone.
Б─■ SedБ─╕ la е²losiletojБ─╕ tamenБ─╕ rompiд²isБ─╕ Б─■ diris mia knabo.
Б─■ Ne gravas. Sed vi estos pli saд²a; ankaе╜ vin ja baldaе╜ vokos la gnomoj.
Li ne respondis. Li forte dormis.
Mi eliris en la д²ardenon. Kampokorvoj alflugis kaj klopodis, sin aranд²ante en la malnovaj nestoj.
Б─°д┬u vi do ne rompos la е²losilojn? Б─■ enpense demandadis mi mian knabon. Б─■ Ja se oni konservas la е²losilojn, la cetero Б─■ se eд┴ ne tuj, ne facile, Б─■ finfine ordiд²osБ─╕ д┬u vi ne rompos la е²losilojn?Б─²
Б─╕Kiam oni aе╜skultas la kampokorvojn, е²ajnas, ke ili kverelas, tamen ili simple havas tiajn laе╜tajn voд┴ojn, sed parolas pri la plej ordinaraj aferoj.
д°uste tiam, tiuvespere, kiam mi eliris en la д²ardenon, kampokorvino plendis:
Б─■ La nesto dum la vintro tute malboniд²is. Sed rigardu, kian dikan bonan branд┴on mi trovis. Helpu Dio д²isporti д²in; maljuna mi fariд²as, maljuna!
Kaj juna kampokorvino respondis:
Б─■ Mi trafis mirindan lanugan anseran plumon. Oni diras, dum antikveco per tiaj plumoj homoj skribis fabelojn por siaj birdidoj. Al la kampokorvido estos bone dormi en la lito el plumoj, kaj д²i sonд²os bonajn sonд²ojn.
Apenaе╜ la birdo diris tion, mi д┴esis aе╜skulti la kampokorvan voд┴aron kaj bruon de printempa vento.
De malproksimo ekaе╜diд²is la kanto de la gnomoj:
Ekfrapis unua fratБ─≥.
BatБ─≥!
Б─°La gnomoj vokas mian knabon, Б─■ kun timo kaj д²ojo, kun premanta angoro en la koro pensis mi. Б─■ Kia do li revenos hejmen?Б─²
Mi ekpensis tion, kaj mia knabo jam eliris sur la peronon: lavita, kvankam ordinare li ne tre emis sin lavi, kaj vestita por la vojo.
Б─■ д┬u tempas? Б─■ demandis li kaj rigardis al mi.
Mi pensis: Б─°Bone, ke vi havas okulojn verdajn, kiel tiuj de la patrino, kaj sincerajn, kiel de la patrino, kaj bonkorajn. Kaj tamen bone, ke vi aе╜skultis tiun д┴i fabelon pri tri е²losiletoj; fabelo ne pezigas la е²ultrojn dum vojoБ─².
Б─■ д┬u tempas?! Б─■ la duan fojon senpacience demandis la knabo.
Mi rigardis al li, memorfiksante, memorfiksante Б─■ kia li komencas sian vojon.
Kaj malserene mi rememoradis mian propran vojon, jam proksiman al la fino.
Б─■ Ho, fine mi д²istiris tiun д┴i grandegan branд┴on, Б─■ raе╜ke diris la maljuna kampokorvino. Б─■ Mi pensis, ke la koro tuj krevos. La nesto havos bonan tegmenton.
Б─■ La mirakla liteto fariд²is el la ansera plumo! Б─■ reeд╔is la juna kampokorvino. Б─■ Al mi restis nur naski ovon kaj kovi la unuenaskiton, kaj estas finita la afero.
Б─╕Kaj ni, mi kun mia knabo, eliris tra la pordeto en la kampon.
En malproksimo videblis la senarbejo, kie inter herbetoj kaj floroj kaj sur la branд┴oj de la arboj bruladis centoj da diverskoloraj lampiroj. La gnomoj batadis sur la ambosojn: dinj-dili-dinj-dinj, bim-bom-bom, bam-bamm-bammm Б─■ kaj kantis sian kanteton:
Birdojn vekanta tempБ─≥ Б─■
PrintempБ─≥!
Kaj florarБ─≥, kaj herbarБ─≥ Б─■
LБ─≥ tuta iam dorma terБ─≥ Б─■
En liberБ─≥!
Kaj skaraba popolБ─≥,
Kaj formika popolБ─≥,
Papilia popolБ─≥,
Kaj la katБ─≥-ruzulo,
Kaj la musБ─≥-truulo,
Eд┴ la talpБ─≥-blinduloБ─≥ Б─■
д┬iuj viglas dum д┴i tempБ─≥!
Do printempБ─≥! Ja alvenis printempБ─≥!
Por la talpБ─≥ videblas printempo
Nure dum д┴i nokta tempo.
En la noktaj magiaj datoj
Iд²as klaraj ja д┴iuj fatoj.
Б─°д┬u д┴ion mi sukcesis al vi rakonti?Б─² Б─■ pensis mi, apenaе╜ sukcesante sekvi la knabon, kiu saltante kuris sur la pado tra la kampo.
Kaj gnomoj kantadis sian kanton.
Kaj la knabo fiksaе╜skultis nur kanton de la gnomoj.
Kia do vi revenos hejmen, mia knabo?!

Reen al lalibro-listo